“Ik dacht dat ik ermee moest leren leven …”
Wat was ik blij dat die zware periode achter mij lag. Niet meer in een diepe depressie, niet meer steeds die angsten of me alleen maar onzeker en zwaar voelen. Nee, het ging echt beter.
En toch voelde het niet heel veel beter, het voelde leeg. Ik voelde me niet rustig en was bang dat ik zo weer terug kon vallen. Ik was weer meer in de maatschappij bezig met vrijwilligerswerk en de volleybalclub. Maar in mijn relatie had ik nog om de haverklap discussies, ik was snel moe en voelde me vaak gespannen of gestrest. Ik voelde me niet stabiel en kon het gevoel van plezier of geluk niet lang vasthouden.
Ik begon langzaam te denken dat ik er “gewoon mee moest leren leven”. Dat ik een stresskip was, onzeker en af en toe in mijn leven depressief zou zijn. Dat kwam in mijn familie tenslotte ook voor en waarom zou het bij mij anders zijn.
Toch bleef een vraag mij bezig houden. “Er moet toch meer zijn dan dit?” Het leven is toch niet bedoeld om van diepte punt naar diepte punt te leven, angstig en onzeker te zijn en maar te accepteren dat dit zo is? “Als er mensen zijn die van het leven genieten, dan is dat dus mogelijk.” Dacht ik.
Ik wist niet welke kant ik op moest, maar ik wou wel meer! En dat kon ik niet halen uit wat ik al kende. Dus ik zocht verder en leerde nieuwe manieren kennen die erg aansloegen. Ik leerde over de wijsheid in ons lichaam, mijn mindset, ons eigen zelfhelend vermogen. Ik begon te mediteren, meer in de natuur te zijn en beter voor mezelf te zorgen. Ik leerde dat er gelijkgestemde waren, dat ik mezelf kon zijn zonder dat ik veroordeeld werd. Ik leerde boven al dat ik op mezelf kon vertrouwen.
Nu voel ik me vrijer! Ik heb zoveel meer rust in mijn hoofd. Ik voel me stabiel, de basis zit in mezelf en ik ben niet meer bang om ergens in terug te vallen. Ik kan genieten en heb plezier met mezelf en mensen om me heen. Ik leef veel meer in ontspanning. Ik noem dat zelf vaak overgave en flow. Ik voel de liefde voor andere en bovenal voor mezelf. Waardoor ik mezelf kan zijn en mezelf de tijd en ruimte geef om bij te komen, op te laden en los te laten.
Kijk, ik ben soms een beetje gek en best wel chaotisch (ik noem het liever creatief 😉), maar als ik ergens enthousiast van word –(en als mijn vuurtje is aangewakkerd is het moeilijk uit te krijgen), is het andere helpen en mijn kennis overdragen. Dat vuurtje, die loeit als ik een sessie heb gehad. “Ja duuuuh, Judith, anders was je wel bouwvakker geworden.” Klopt. Ik ben alleen een beetje rebels. Dus ik wil het op mijn eigen manier doen, net wat anders, net iets beter en een beetje tegendraads. Ik kan ronduit kletsen, maar een sessie volpraten, is niks voor mij.
We hebben al zo’n hoofd-maatschappij, zoals ik het noem. Alles vanuit het hoofd. Denken, kennis, rationeren, etc. We vergeten onszelf, ons lichaam, onze gevoelens, onze intuïtie, ons hart. Maar ook de natuur (wij zijn onderdeel van de natuur), de verbinding met elkaar, met jezelf en met alles om ons heen.
En precies dat is mijn visie. Zoals je hebt gelezen kan mijn hoofd onrustig of chaotisch zijn, daarbij wordt het lichaam vergeten. Terwijl daar zoveel antwoorden zitten. Alles wat we denken en voelen, situaties die we meemaken, noem maar op, dat slaat op in het lichaam. Er zit zoveel wijsheid in het lichaam verborgen. En die wijsheid helpt mij naar vrijheid, naar overgave en naar rust. Op een liefdevolle en soms ook confronterende manier.
Wat je verder nog van me wil weten, of misschien juist niet …
- Als ik honger heb, word ik chagrijnig. Mensen die me kennen, zorgen altijd dat ze eten voor me hebben (het liefs wel vegan).
- Ik ben dus chaotisch. Of uhm… Creatief! Maar echt, ik heb mijn zolder omgetoverd tot atelier om te schilderen.
- Ik hou super veel van boeken, vooral spirituele, filosofische of zoetsappige verhalen. Het liefs heb ik een hele bibliotheek in huis. Alleen lees ik boeken zelden uit.
- Vrienden zeggen wel eens “Je hebt goede intenties” waarmee ze eigenlijk bedoelen “Je hebt weer iets super lomps gedaan / gezegd, maar je bent wel lief”.
- Soms zijn er momenten dat ik veel in mijn hoofd zit, het druk heb en mezelf wel eens vergeet. Dan komt mevrouw stresskip gelijk weer om het hoekje kijken. (Gelukkig weet ik nu hoe ik daarmee om kan gaan.)